5 Nisan tarihinde DİSK Yönetim Kurulu, Olağanüstü Genel Kurulu kararı aldı ve 1 Mayıs’a yeni ve dinamik bir önderlikle girme iddiasını öne sürerek Genel Kurulu Nisan ayının başında toplamaya karar verdi. 28 Aralık’ta DİSK Genel Sekreteri Adnan Serdaroğlu’nun Yürüyüş dergisinde aleyhinde çıkan yazıya DİSK Genel Başkanının tepki göstermemesi sebebiyle sendikal görüş ayrılıklarını işaret ederek istifa etmesinin ardından DİSK içinde sorunlar çözümsüz kalmış ve gelinen aşamada Genel Başkan Erol Ekici’nin de başkanı olduğu Genel İş Sendikasında yaşanan sorunlardan kaynaklı görevden ayrılması sonucu olağanüstü kurul kendisini dayatmıştır. Öncelikle belirtmek gerekir ki DİSK konusunda yanılsamalara kapılmamak gereklidir. DİSK de sistemin bir kurumu olarak 12 Eylül sonrasında faşist cunta tarafından altyapısı hazırlanan ve devletin belirlediği sınırlar içerisinde sistemin ihtiyaçlarına uygun bir sendikacılığa hayat vermiştir, bu düzenin muhalifi değil, bir parçasıdır. 1970’li yıllarda, en kitlesel ve dinamik döneminde TİP ve eski TKP gibi dönemin sosyal faşist, revizyonist partilerinin etkisinin olduğu ve esas olarak CHP’nin denetiminde olan, reformlar talep eden ve ekonomist bir çizgi izleyen bir konfederasyon olmuştur. DİSK ikinci kez kuruluşundan bugüne de benzer şekilde CHP ekseninde düzen içi konumlanışa uygun hareket etmiştir. Bizim açımızdan DİSK konusunda bir yanılsama yoktur. DİSK’in, Türk-İş’in ve Hak-İş’in gerçekliği ve paylaştığı roller açıktır. Bizler mümkün olan her sendikada çalışmayı savunuruz, DİSK’e bağlı sendikalarda da gücümüz oranında yer alırız, mücadele ederiz, politikalarımızı savunuruz. Bu anlamda DİSK’in kongresini de, SGBP’yi de ve sınıf hareketine dair diğer girişim ve çabaları takip edip, devrimci demokrat güçlerin ittifakı ve sınıfın birliği için katkı sunmaya çalışırız. DİSK bugün tarihinin en silik, en zayıf dönemini yaşamaktadır. 2000’lerle beraber gücü ve politik etkinliği giderek zayıflamıştır. Son yıllarda 1 Mayıs vesilesiyle Taksim’deki kutlamalara ön ayak olması ile yılda bir kez kamuoyunda sesini duyurabilmiş ancak Taksim’in yasalaşmasının ardından bu andaki görünürlüğü de yok olmuştur. DİSK’in mevcut yönetimi dahi kitleler tarafından tanınmamakta, işçi sınıfına yönelik saldırılarda sesi zayıf çıkmakta ve kitlesini seferber edememektedir. Halihazırda 80 bine yakın aidatlı üyesi olan DİSK’in üyelerinin yarısı CHP ve BDP’li belediyelerde örgütlü olan Genel-İş’li kamu işçileridir. Tarihsel olarak metal, tekstil gibi özel sektörde örgütlü olan DİSK’in özel sektördeki sendikaları oldukça zayıflamıştır. Dev Sağlık İş gibi özgün ve bağımsız örnekler dışında mücadeleci bir hat takip eden sendikaları azdır. Bunun dışında birçok tabela niteliğindeki üye sendikası da hareketsizdir. Bu gerçekliklere karşın DİSK’in yönetiminde devrimci ve reformist örgütlerle hareket eden sendikacılar da vardır ancak mevcut gidişata ayak uydurmuşlardır. Sınıf hareketine en yoğun saldırılar düzenlenirken, en son yasalaşan Sendikalar Yasası bizzat DİSK’i tehdit ederken ve neredeyse tüm sendikalarını baraj altında bırakırken ve sınıf hareketinde öfke ve hareketlilik birikirken ve Türk-İş içindeki “sol” bürokratik sendikaların çeşitli çabaları varken DİSK’in sürece dair bir iddiası ve cüreti yoktur. Yazılı açıklamalar, günü kurtarma amaçlı profesyonel sendikacıların meclis önü açıklamalarının dışında esamesi okunmamaktadır. Birleşik Metal İş, Sosyal İş, Tekstil, Dev Sağlık İş gibi birkaç sendikasının çeşitli bölgelerdeki örgütlenme çalışmaları ise ciddi zorluklarla ve yetersizliklerle karşılaşmaktadır. Yerellerdeki bu mücadelelere Konfederasyonun merkezi desteği ve katkısı da zayıftır. DİSK kongresine giderken DDSB’liler olarak sınıf hareketine dair derdi ve mücadele isteği olan tüm devrimci ve demokratik kesimlerle ortak bir çalışma yürütmeye özen göstermemiz gereklidir. Sınıf
hareketinin gelişim dinamiklerini, sistemin saldırılarını ele alarak yeni bir sendikal harekete, bir kopuşa olan ihtiyacı anlatmak için DİSK Olağanüstü Genel Kuruluna hazırlanılması yararlı olacaktır.
