Durdurak bilmeyen bir çığ gibi büyüyerek her yanı alçaklıklarıyla kuşatan çeteler, bir arkadaşımızı dah aldı aramızdan. Hasan Ferit Gedik. O, bir defa öldü. Ama onu vuranlar, şerefsizlikleriyle her gün ölmeye mahkumlar.
Ona kıyanlar, deyim yerindeyse faşizmin yatağında soluklanan kan emici yarasa sürüleri, Gülsuyu Mahallesi halkına uzun bir süredir zorla bir şeyler dayatıp, onları korkutup ellerinden bir şekilde emeğini çalıyordu.
Bu halkın bir kısmı korkup kendilerini çetelere teslim ederken, bir kısmı ise Gülsuyu Mahallesi’nde devletin birçok operasyonlarına maruz kalan devrimcilerde aradı kurtuluşu. İşte bunlar tüm gerçekliğiyle doğru yapanlardır.
Çünkü; doğru yapanlar biliyordu ki çeteler polisin beslemesiydi. Biliyorlardı ki devrimcilerin en yüce sınavlardan, zamanın sınavlarından geçip bu mahalleyi nasıl kurduklarını. Çok bedeller ödenmişti Gülsuyu Mahallesi kuruluşunda.
Mahalleyi kuran devrimciler bu mahalleyi çetelere değil, tek mutlak bir güce dahi iki cihan bir araya gelse teslim etmezdi. Ve bu mahalle Gülsuyu’nun emekçi halkının olarak kalacaktı. Hasan Ferit bu mücadele saflarında ölümsüzleşti.
(Gülsuyu’ndan bir Partizan)
